اتانول(C2H5OH):
گرچه خواص اتانول بسیار شبیه متانول است، اما معمولا به جای گاز طبیعی از زیست توده تولید می شود.
هزینه
های تولید اتانول سه تا پنج برابر تولید بنزین است، که بستگی زیاد به
هزینه های ماده خام دارد. اتانول به دو شکل مورد استفاده قرار می گیرد:
هم
به عنوان سوخت درموتورهای SI و CI کاربرد دارد، و هم پس از تبدیل به ETBE
به عنوان افزودنی بدون کوبش به جای سرب به بنزین اضافه می شود.(منشا تجدید
پذیر آن به عنوان زیست توده دلیل اصلی استفاده از این افزودنی به جای MTBE
است)
اتانول نیاز به مخزنی 50 درصد بزرگتر و 65 درصد سنگین تر از بنزین
دارد، تا معادل آن انرژی تولید کند. چگالی انرژی اتانول بیشتر از متانول
است، اما در مقایسه با بنزین و گازوئیل کمتر است.
چون اتانول عدد اکتان پایین تری نسبت به متانول دارد، راندمان حرارتی آن پایین تر است.
مصرف انرژی چاه تا چرخ اتانول، به ویژه زمانی که از مواد سلولزی تهیه می
شود بالاست ، ولی چون از زیست توده تولید می شود، انتشار CO2 چاه تا چرخ آن
از بنزین و گازوئیل کمتر است. انتشار CO و HC آن در مقایسه با بنزین در
خودروهای سبک کمتر و در مقایسه با گازوئیل در خودروهای سنگین بیشتر است.
از
دیدگاه ایمنی، متانول واتانول هر دو نسبت به بنزین و گازوئیل در دامنه
وسیع تری ازمخلوط هوا – سوخت قابلیت اشتعال دارند. در دمای محیط متانول و
اتانول به راحتی بخار قابل انفجاری را روی سطح سوخت درون مخزن تشکیل می
دهند ولی در تصادف، خطرانفجار آنها کمتر از بنزین است، زیرا سرعت تبخیر
آنها موجب می شود غلظتشان در هوا کم باشد و قابل انفجار نشود.
بیو دیزل:
بیو
دیزل عنوان گروهی از روغنهای گیاهی ا ستری شده است که از فراورده های
کشاورزی حاوی روغن تولید می شود. مهمترین این محصولات تخم کلم، لوبیای
سویا، تخم آفتاب گردان و میوه نخل است.
با توجه به خواص بیودیزل که بسیار شبیه به گازوئیل است، بیو دیزل را می توان مستقیما در خودروهای گازوئیلی فعلی به کار برد.
محتوای انرژی آن حدود 8 درصد کمتر است، اما با چگالی سوخت بیشتر و عدد ستان بالاتر کیفیت احتراق بهتری دارد.
انرژی
مصرفی چاه تا چرخ بیودیزل بیشتر از گازوئیل اما عموما کمتر از بنزین است.
انتشار آلایندگی چاه تا چرخ آن بسیار مشابه انتشار آلاینده ها در گازوئیل
است بطورکه انتشار NOX و ذرات ریز در آن زیاد، اما CO و هیدروکربنها نسبتا
کم است. البته لازم به ذکر است که انتشار CO2 از چاه تا چرخ آن کم است،
زیرا بیودیزل از زیست توده به دست می آید.
استفاده و کار با بیودیزل
ایمن است. خطر پذیری و ریسک بهداشتی بیودیزل برای انسان و حیوانات کمتر از
گازوئیل است و به دلیل تخریب پذیری کمتر برای محیط زیست هم کمتر زیانبار
است.
ذخیره سازی بیودیزل مشابه گازوئیل است و در دامنه خودرویی معادل،
وزن سوخت بیودیزل تقریبا 15 درصد بیشتر از گازوئیل است، اما حجم مخزن فقط
باید 9 درصد افزوده شود. رسوبات ناشی از بیودیزل، تعویض فیلتر بیشتر و تمیز
کردن مخزن در فواصل زمانی کمتر را ضروری می سازد و قطعات الاستومری سیستم
سوخت رسانی نیز باید از نوع مقاوم در برابر بیو دیزل انتخاب شود.
هیدروژن(H2):
هیدروژن
سوختی به صورت گاز است و تقریبا از تمام مواد اولیه حاوی هیدروژن می توان
آن را به دست آورد. دو روش اصلی تولید آن، یکی الکترولیز آب و دیگری تبدیل
به بخار یا گازی کردن مواد خام هیدروژن دار است. گاز طبیعی مهمترین ماده
خام تولید هیدروژن به روش تبدییل با بخار است، که طی این فرایند گاز
طبیعی به گاز سنتز تبدیل می گردد و سپس دی اکسید کربن و مونوکسید کربن از
آن حذف می شود. مواد خام دیگر برای تبدیل با بخار شامل LPG و نفت است.
روغنهای سنگین، زغال سنگ و به صورت بالقوه زیست توده را می توان از طریق
گازی کردن به هیدروژن تبدیل نمود.
هیدروژن به ویژه در مرحله تولید،
بیشترین مصرف انرژی چاه تا چرخ را دارد. انتشار آلاینده - ها از چاه تا
چرخ بستگی بسیار زیاد به روش تولید دارد، و انتشار آلاینده ها از خودرو،به
جز NOX ، از موتورهای درون سوز قابل چشم پوشی است.
عدد اکتان هیدروژن
بالاست و موتور هیدروژن سوز در مقایسه با نوع مشابه بنزینی بازده گرمایی
بیشتری دارد. در موتورهای SI و پیل سوختی می توان از هیدروژن استفاده کرد،
ولی هم سوخت و هم خودروها گرانتر از نوع رایج اند.
هیدروژن انرژی ا
شتعال بسیار کمی نیاز دارد و حدود ا شتعال پذیری آن بسیار وسیع است،
بنابراین ایمنی ذخیره سوخت در خودرو مسئله اصلی در فضاهای بسته است، اما با
ضوابط و معیار های کافی می توان از حوادث جلوگیری کرد. عوامل ایمنی در
محیط باز مشابه همان سوختهای رایج است زیرا هیدروژن سبک است و در صورت نشت
به سمت بالا حرکت می کند،
اما در فضاهای بسته بسیار خطرناک است. در دامنه وسیعی از مخلوط سوخت – هوا ( از بسیار رقیق تا بسیار غنی ) به سرعت محترق می شود.
دو
روش برای ذخیره سازی هیدروژن در خودرو فعلا مورد توجه جدی است: ذخیره
هیدروژن به صورت هیدرید و هیدروژن مایع. گزینه سوم یعنی ذخیره سوخت به صورت
گاز تحت فشار بالا در عمل برای خودرو مشکل ساز است، زیرا مخزن حجمی معادل
بیست برابر مخزن بنزین خواهد داشت.
دی متیل اتر :DME
دی
متیل اتر به تازگی به عنوان سوخت خودرو مطرح شده است. تولید آن بسیار
شبیه به روش تولید متانول است و مانند متانول از گاز طبیعی یا زیست توده به
عنوان ماده خام استفاده می شود
تا گاز سنتز تهیه شود و سپس DME در فرایندی موسوم به سنتز اکسیژن دار تشکیل می گردد.
عدد
ستان بالا (بیشتر از گازوئیل) موجب می شود که DME سوخت مناسبی برای
موتورهای CI باشد، و در کارایی موتور با سوخت گازوئیل رقابت کند. DME
گرانتر از بنزین است و احتمالا همین طور باقی می ماند، اما در دراز مدت
ممکن است به لحاظ قیمت با گازوئیل قابل رقابت باشد.
چون DME به تازگی به
عنوان سوخت خودرو مطرح شده است، داده های مربوط به مصرف انرژی و انتشار
آلاینده ها در مورد آن کم است. می توان فرض کرد که مصرف انرژی آن در تولید
تقریبا مانند متانول است. مصرف انرژی آن در خودروهای سبک به طور قابل
ملاحظه ای کمتر از بنزین است. داده های مربوط به انتشار آلاینده ها از
خودرو با سوخت DME دامنه ای بین بسیار کم برای تمام اجزاء آلاینده معادل
گازوئیل برای انتشار CO و HC و معادل بنزین برای NOX و PM دارد.
DME برای انسان سمیتی ندارد، اما چشم و دستگاه تنفس را تحریک می کند.
ذخیره
سازی در خودرو شبیه LPG است، بدین صورت در فشار حدود 6 بار آن را به صورت
مایع در مخزن تحت فشار ذخیره می کنند. برای محتوای انرژی معادل، مخزن DME
نسبت به بنزین 66 درصد بیشتر و 47 درصد وزن بیشتری دارد.
لازم به ذکر است که پمپ سوت باید شار سخت را به 12 تا 30 بار برساند تا از تبخیر DME در مسیر سوخت جلوگیری شود
نظرات (۰)